Lief publiek,

Hoe is het met iedereen?

Komend seizoen ga ik met Jenny Arean, de Keizerin van het Vaderlandse Chanson, de Édith Piaf van de Lage Landen, op tournee. We kennen elkaar al lang, we houden allebei van het verhalende kleinkunstlied en hebben daar allebei ook wel wat steekhoudends over te zeggen, én we hadden zin in een liedjesvoorstelling met een fijn begeleidingsorkest. Daarbij kwamen we er laatst achter dat we samen precies honderd jaar op de planken staan, zij zestig en ik veertig. Feest dus!

Aanvankelijk was alles afgelopen jaar gepland, maar nu gaan we vanaf oktober alsnog van start. Als de cijfers en de sterren goed blijven staan begint in augustus voorzichtig de kaartverkoop. Let dus op de speellijst op deze website.

Voor nu nog een hele fijne zomer!

Liefs,

Foto: Patricia Steur

Lieve bezoeker van mijn website,

Nu wij allemaal binnen moeten blijven had ik eindelijk eens de tijd om te ontdekken dat mijn laatste persoonlijke bericht alweer van 10 januari 2019 is. Dat is schandalig lang geleden! Dat was, zoals Aaf Brandt Corstius laatst zei: “nog in het tijdperk V.C. (Voor Corona)”.

Hoe gaat het met u/jullie? Wordt iedereen al knettergek?

Ik zit hier ondertussen in mijn schrijfhuisje. Mijn kinderen zijn al honderd jaar de deur uit, dus die hoef ik niet bezig te houden. Zelf ben ik gewend om, als ik niet op tournee ben, maanden achtereen structuurloos door het leven te gaan. Niets nieuws dus. Ik heb groot respect voor ouders die nu zelf vanuit huis door moeten werken, terwijl hun kinderen ook thuis zijn en hun schoolwerk moeten maken. Dat moet af en toe gewoon niet te doen zijn. Een diepe buiging voor hen!

Bij ons is de enige zorg onze oude oudertjes van rond de negentig. Als die nu iets krijgen is het afgelopen, dus die houden we nauwlettend in de gaten. Gelukkig wonen ze nog zelfstandig, zodat we hen in ieder geval nog kunnen bezoeken. Zo heb ik daarnet lekker een broodje kroket zitten eten met m’n moeder (uiteraard op ruime afstand van elkaar en na grondig handen wassen), dat houdt de moed er in. Want kerk, gym, thuiszorg en gezellig contact met vrienden en buren is nu niet mogelijk.

De huidige tournee is op dit moment geannuleerd. Er worden nieuwe data gepland. Niemand weet natuurlijk of de voorstellingen tegen die tijd (juni/augustus/september) door zullen gaan. Ik kan me nu even niet voorstellen dat mensen makkelijk weer met z’n allen in een ruimte gaan zitten. Maarja, voor de voortgang der dingen en de redding van de theaters en de cultuur, zijn we dat toch maar aan het doen. Hetzelfde geldt voor de voorstelling ‘Gedeelde Smart’ (sorry, die titel hadden we al, en toen kwam DWDD er mee) met Jenny Arean. Dat wordt een vrolijke, rijke show. Twee luidruchtige vrouwen, twee onstuimige levens en een onverwoestbaar repertoire. Mét een klein orkestje om alles smaakvol te begeleiden. En met de nodige humor natuurlijk.

Die tour staat in potlood in de agenda’s van de theaters en ook in die van ons, want we weten niet of die vanaf november vlekkeloos van start kan gaan, al was het maar omdat we voorlopig niet kunnen repeteren of bij elkaar komen. We laten het van de loop van de gebeurtenissen afhangen of die show uiteindelijk in de verkoop gaat. Veel onzekerheid voor iedereen dus. Voor de muzikanten waar we mee op pad zouden gaan, voor de technici, de regisseuse, de productie, voor de theaters.

We gaan het allemaal zien.

Ik hoop, lieve bezoeker, dat u allemaal heelhuids door deze surreële periode heen komt. Mijn eigen kleine zorgen zijn niets vergeleken bij die van de mensen die, terwijl ik dit schrijf, daadwerkelijk ziek zijn en dood gaan aan het virus. Mijn gedachten gaan uit naar iedereen die in angst zit om een dierbare, verlies te verwerken heeft, of zelf voor z’n leven vreest. En natuurlijk naar al die duizenden heldhaftige zorgverleners die ons met man en macht door deze pandemie heen proberen te helpen. Wat een immense en onvoorstelbare opdracht is dat. Niets dan lof en groot respect voor hen.

Ik hoop u op een goede dag – en over niet al te lange tijd – weer in het theater te treffen, zodat we samen onze wonden kunnen likken. Zodat we samen, door een mooi lied en een goeie grap, de schoonheid en de veerkracht van het leven kunnen zien.

Ik ga enorm mijn best doen voor een bevrijdende en gulle lach, die ons alles even laat vergeten, en die ons de moed geeft om weer door te gaan.

Alles zal anders zijn, maar de liefde zal blijven. En zo is het.

Hou jullie taai allemaal!

Een dikke quarantaine-hug van

Brigitte Kaandorp

Foto: Patricia Steur

Lieve bezoeker van mijn website,

Hier even een tussentijdse update van mij. Ik heb per ongeluk een Feyenoord overwinningslied geschreven. In het bericht hieronder staat een soort illegale bootlegversie van het lied, maar inmiddels heeft het nummer een vlucht genomen.

Het is een heel verhaal.
Voor wie het interesseert, het kwam zo: onlangs zat ik samen met mijn vriendin en collega Mylou Frencken (tevens de weduwe van mijn goede vriend en regisseur Bert Klunder) bij Umberto Tan, om te vertellen over haar boek ‘Leven in het lied’. Het is een prachtig en intrigerend werk over liedschrijvers en hoe ze hun liedjes schrijven. Beiden zongen we en passant een paar strofen uit onze eigen favoriete liedjes. Aan tafel zat ook John de Wolf, oud Feyenoorder. U weet wel, die Viking die vroeger van die lange blonde manen had. John had een vriend bij zich die mij na afloop aansprak. Hij zei: “Dat was mooi wat je daar zong Brigitte! Dat raakte mij. Zoiets zouden wij voor Feyenoord moeten hebben als we landskampioen worden. Weet je wat ik trouwens ook zo’n mooi nummer vind? Het gangpad van m’n vader. Prachtig!” Vervolgens gaf hij mij zijn kaartje, want als ik eventueel een lied zou maken dan wist hij wel kanalen om het onder de aandacht te brengen.

De man en het gesprek triggerden mij. Ik ben als Zangeres des Vaderlands nooit te beroerd om de gevoelens van de mensen in goede banen te leiden. Zeker niet als het gaat om een club als Feyenoord, dat een soort levenslied op voetbalschoenen is, met al dat vallen en opstaan en met dat legioen door dik en dun. Dus als ik een Feyenoord-heldenepos annex stadionlied op de melodie van ‘Het Dorp’ (‘Het tuinpad van m’n vader’) mocht schrijven dan had ik het al bijna af. Dat is een kolfje naar mijn hand. Ik heb nog even gedacht dat het te makkelijk was en dat ik een andere melodie moest verzinnen, maar het diende zich nu eenmaal zo aan en dan moet je het ook zo laten.

Thuisgekomen verdiepte ik mij in de Feyenoordgeschiedenis en de bijbehorende emoties, en met het idee dat Feyenoordfans het lied zouden moeten zingen, schreef ik de volgende dag een eerste couplet plus refrein.
Ik viste het gekregen visitekaartje uit m’n broekzak en belde de man in kwestie, Arjan, om te vragen of hij zoiets bedoelde. Ik zong het hem voor door de telefoon. Hij zei: “Ik sta hier naast het voetbalveld en m’n nekharen gaan overeind staan! Ik heb helemaal kippenvel. Ik vind het prachtig!”
Hierdoor aangemoedigd schreef ik couplet twee en nam alles provisorisch op, aan mijn piano, met m’n telefoontje, en stuurde Arjan deze versie. Zijn reactie: “Ik eet m’n schoen op als dit niet de ether in gaat. Schitterend!”

Heerlijk, zoveel onversneden enthousiasme. Ik zei: “Okee, dan stuur ik je de tekst, doe ermee wat je wil.” Ik was er namelijk van overtuigd dat een Rotterdammer/Feyenoordfan het lied zou moeten zingen. Arjan is er vervolgens mee aan de slag gegaan.

Onderhand was het zondagavond en moest Feyenoord de bewuste wedstrijd nog winnen. Ik zat aan de radio gekluisterd, al was het maar om te weten of ik het lied niet voor niets had geschreven. Na afloop maakte ik nog een couplet over het verloop van de wedstrijd en de uitzinnige vreugde die daarna in Rotterdam losbarstte. Het leek daar wel een ontplofte hogedrukpan.

Arjan, met wie ik inmiddels een hotline had, plus vriendschap voor het leven, had in de tussentijd een geldschieter en een Rotterdamse studio (Boemtak Audio van bassist Bart Wijtman) geregeld. Alle Rotterdammers die in aanmerking kwamen werden vervolgens door ons afgebeld. Dat ging van Lee Towers tot Martin van Waardenberg, van Loes Luca tot Wilfried de Jong, van Paul de Leeuw tot Richard Groenendijk en van Joke Bruijs tot Gerard Cox. Maar de een (Van Waardenberg) was aan het filmen, de ander (Groenendijk) was aan het werk voor tv (een documentaire over Sonneveld nota bene), de derde (Cox) bleek voor Excelsior (of Sparta, daar wil ik vanaf zijn) te zijn en de volgende (De Jong) had longontsteking van het in de Hofpleinvijver staan. Bruijs zat in het buitenland en Lee Towers stond die maandagochtend zelf op de Coolsingel met ‘You never walk alone’. Uiteindelijk zou Sjoerd Pleijsier het nummer in gaan zingen, in zijn rol van de Rotterdamse Simon Stokvis uit ‘Toen was geluk nog heel gewoon”.
Tot zo ver niets aan de hand.
Totdat op het moment suprême Pleijsier, die al voor de microfoon stond, bekende in zijn hart eigenlijk een Ajaxied te zijn. Hij werd ter plekke met pek en veren overgoten en is per direct de studio uitgeschopt.
Wat nu?
Kaandorp (ik) werd gebeld, of ik het niet zelf kon komen inzingen. Ik zei: “Maar ik ben een vrouw! En ik kom uit Haarlem! En ik heb hoegenaamd niets met voetbal! Bovendien gaat de helft van het land mij dan haten, namelijk de Ajax-fans. Daarbij heb ik vandaag een soort proefvoorstelling in Weesp waarop ik me moet concentreren.”

Hoe dan ook, ik ben tóch spoorslags naar Rotterdam gereden, omdat ik het te jammer van het nummer vond om het niet te laten horen. En omdat alles al in stelling was gebracht. En omdat ik er stiekem van overtuigd was dat ik het zelf het mooiste in kon zingen, maar dit laatste mag niemand weten. De begeleiding van het lied stond in F, de toonaard van Sjoerd (maar dan een octaaf lager). Dat was eigenlijk nèt iets te hoog voor mij, maar gelukkig wel haalbaar. Er bleek ook een cameraman geregeld te zijn, voor de onvermijdelijke beelden van de zingende artiest met koptelefoon. Daar stond ik dus in m’n alledaagse kloffie met m’n slaperige kop dat nummer in te zingen. Gelukkig had ik nog wat make up bij me om het geheel enigszins op te kalefateren. Het lied heeft slechts twee coupletten, want de mannen van de studio hadden bedacht dat het derde couplet de tijdloosheid van het lied zou ondermijnen. Dat zou heel goed kunnen. Bovendien hadden ze de begeleiding al opgenomen en daar zat geen derde couplet aan.

Omdat RTL Late Night het verhaal inmiddels had gehoord heb ik het nummer ’s avonds, mét derde couplet, nog live met de mannen van Boemtak bij Umberto gezongen (zwetend omdat ik na afloop van de try out als een haas vanuit Weesp naar het Rembrandplein in Amsterdam moest zien te komen).
En zo ging het allemaal de lucht in.

Inmiddels is het lied liefdevol omarmd door de Feyenoordfans en tientallen duizenden keren gedeeld. Dat vervult mij met trots. Mijn vrees dat de fans het niet zouden pikken van een vrouw (!) uit Haarlem (!) en dat ik aan mijn haren achter een reaguurderswagen door heel internet gesleurd zou worden was ongegrond.
Goeie lui die Feyenoorders. Lekker emotioneel ook.

Overigens, ter informatie, ik hou niets aan de actie over. Het is tegenwoordig sowieso al moeilijk om iets te verdienen aan wat je maakt (behalve dan door op te treden), want elk liedje dat je uitbrengt staat in no time op internet en niemand betaalt er meer iets voor. Daarbij liggen de rechten van dit – van oorsprong Franse – lied in Frankrijk, ook als je er een nieuwe tekst op maakt. Verder werd er besloten dat alles wat er binnenkomt gaat naar ‘Stichting Overleven met Alvleesklierkanker’ van de clubarts van Feyenoord, Casper van Eijk. Daar ben ik het van harte mee eens.

Enfin kort en goed, dit hele verhaal, lieve bezoeker van mijn website, vertel ik u als inleiding voor het feit dat ik bij deze een speciale versie van ‘Feyenoord gaat nooit verloren’ op mijn site zet. Voor zover u daar als cabaretliefhebber/Kaandorpfan in geïnteresseerd bent natuurlijk.

Er is namelijk afgelopen week voor RTV Rijnmond een documentaire over Giovanni van Bronkhorst opgenomen. Ze wilden graag dat ik het lied, mét derde couplet, voor hem inzong. Daar ben ik dan weer vereerd genoeg voor, dus dat heb ik gedaan, ergens voor dag en dauw in een RTV Rijnmond-studio in Rotterdam. Ze bij vergaten bij Rijnmond alleen voor het gemak dat er helemaal geen begeleiding voor dat couplet bestond, dus ik ben voorafgaand nogmaals een studio ingegaan. En deze keer voor een Extended Full Stadion Kuijt/Van Bronckhorst Version met behulp van ‘Japanners uit een doosje’, want tijd en geld voor echte muzikanten was er niet. Het ding is vakkundig ingespeeld door Rogier Bosman, de muzikale alleskunner van de Wëreldbänd. Deze versie is ietsje langzamer, plus een paar tonen lager, dus goed meebrulbaar. En let op het mooie eenzame accordeonnetje, overigens het enige echte instrument in deze uitvoering.

Hoe dan ook, never a dull moment. (Ik heb een heel zwaar leven.)

Uiteindelijk hoop ik natuurlijk, je bent artiest of je bent het niet, dat ik het nummer op een dag op de middenstip van De Kuip mag zingen. Als ik nou tóch bezig ben…

We gaan het allemaal zien.

Ondertussen wens ik u allen een mooie zomer en verklap ik alvast dat ik weer begonnen ben met liedjes schrijven. Ik heb er al acht.

Alle goeds,

P.S. Dit is de tekst
Feyenoord gaat nooit verloren (Op de melodie van ‘Het Dorp’)

Het is de club van Coen Moulijn
Een club zoals een club moet zijn
Je draagt hem altijd in je hart
Je leeft je hele leven mee
Met elke strijd, door elke zee
Gedeelde vreugd, gedeelde smart
Mijn club, al meer dan honderd jaar
We zijn er altijd voor elkaar
We zijn met hele legioenen
Ook als het regent dat het giet
Ook als er pijn is of verdriet
En nu zijn wij de kampioenen

Want nooit, nee nooit gaan wij verloren
Wij strijden altijd moedig voort
Die schaal, je wist het van te voren
Die schaal die is voor Feyenoord

De Kuip stroomt elke wedstrijd vol
En gaat de bal weer aan de rol
Dan zingen wij van hand in hand
Het rood en wit komt op het veld
En elke speler is een held
We zijn de beste van het land
Loop door, dan loop je nooit alleen
Je hebt je vrienden om je heen
De Maas zal altijd blijven stromen
We zijn voor niks en niemand bang
Soms duurt het kort, soms duurt het lang
Maar we zijn altijd teruggekomen

Want nooit, nee nooit gaan wij verloren
Wij strijden altijd moedig voort
Die schaal, je wist het van te voren
Die schaal die is voor Feyenoord

Nog geen minuut vanaf de fluit
Wordt er meteen gescoord door Kuijt
’t Is nummer honderd op een rij
En dat is nog maar het begin
Hij kopt er nog eens eentje in
Het kampioenschap is nabij
En dan, het laatste fluitsignaal
En Feyenoord die heeft de schaal
De Kuip staat kolkend op de banken
Heel Rotterdam brult als een beest
Van noord tot zuid daar is het feest
En kijk, Giovanni staat te janken

Want nooit, nee nooit gaan wij verloren
Wij strijden altijd moedig voort
Die schaal, je wist het van te voren
Die schaal die is voor Feyenoord

Toen ik op een dag thuis meldde dat ik artiest ging worden in plaats van juf Nederlands, legde mijn vader me uit dat dit onmogelijk was. Artiesten zijn een heel ander slag mensen, zei hij, niet ons soort. Dat zijn mensen uit een ander milieu, van een andere bloedgroep, uit een andere wereld. Uit de wereld van het theater en de showbusiness. Dat zijn mensen met óf een groot talent óf enorm veel geluk, zei hij.

De kans dat je bijvoorbeeld ooit zou kunnen of mogen zingen met een groot orkest was net zo waarschijnlijk als de kans dat je ooit op de maan zou staan, aldus mijn vader.
En zie: Wie geeft er een hysterisch megaconcert met het Metropole Orkest? Van Amy Winehouse via Annie M.G. Schmidt tot Richard Wagner?
Precies. Brigitte Kaandorp de Artiest. Ik heb mijn vader (89) al uitgenodigd. Wat een feestje!

Deze column verscheen eerder in MORE, uitgave van de Stichting Vrienden van het Metropole Orkest