Het moet niet veel gekker worden…
Lieve bezoeker van mijn website,
Long time no see!
De tijd verstrijkt en er lijkt in het Corona-landschap vooralsnog weinig veranderd sinds ik begin april op deze plek een stukje schreef. De 13 voorstellingen van mijn laatste show, die eerst naar het najaar waren verschoven, zijn inmiddels definitief gecanceld en ik kan alleen maar opgelucht zijn dat ik hem vorig najaar al voor de tv heb laten registreren.
Hoe gaat het ondertussen met iedereen? Houden jullie je nog een beetje staande?
Na de laatste ronde strengere maatregelen, een paar weken geleden – ik had nèt het idee opgevat om een Corona-proof eenpersoonsmusical te gaan schrijven – zonk ik even weg in een dipje. Ik dacht: potverdorie, er komt een eindeloze, saaie, donkere winter aan en het gaat allemaal nog heeel lang duren. Maarja, je beseft al gauw dat je niets koopt voor die gedachte. In plaats van te treuren om wat er niet is, zwelg ik daarom nu obsessief in wat er wél is.
Ik bingewatch series met mijn jongste kind van 23 dat tijdelijk weer even gezellig thuis woont, ik heb contact met collega’s over plannen die op de plank liggen, ik maak herfstwandelingen, ik sta mijn man bij met de verbouwing van onze loods, ik kook elke avond, ik steek de hele tijd overal in huis allerlei kaarsjes aan, ik poets hysterisch mijn badkamer blinkend schoon en sta daar dan ’s avonds innig tevreden mijn tanden te poesten en de schone was ligt keurig opgevouwen in de kast. Daarbij wentel ik me nú al als een spinnende poes in speculaas en glühwein en ik kan niet wachten tot de kerstboom het huis in mag.
Ik geef mij kortom volledig over aan alles waar ik normaal geen tijd voor had of waar ik nuffig mijn neus voor ophaalde. En het bevalt me eigenlijk uitstekend, ik word er heel vrolijk van. Nog even en ik heb voor het eerst in mijn leven mijn eigen huishouden onder controle. Het moet niet veel gekker worden…
Mijn oude moedertje van 95 hoopt stiekem dat de Corona nog even blijft, want ze heeft ons, mijn zus en twee broers, nog nooit zo vaak gezien. Ze woont nog zelfstandig en wij houden haar gaande door voor haar te koken, alle wissewasjes te regelen en haar overal naar toe te brengen. Alles op gepaste afstand natuurlijk en met drie mondkapjes over elkaar.
Verder weet inmiddels niemand meer precies wat de toekomst gaat brengen en daarom zitten er diverse flexibele plannen in het vat. Die variëren van zeer laagdrempelig, zoals voor de lol liedjes zingen voor dertig man op de zondagmiddag, waarbij iedereen z’n eigen drankje en borrelplank mee mag nemen, tot groots en meeslepend, bijvoorbeeld door in het voorjaar een mobiel buitentheater op te zetten voor een uitbundige Oostenrijkse jodel-avond met bier en worst. Of we doen die eenpersoonsmusical dus, voor anderhalve-meter-zalen. En natuurlijk zit de geplande voorstelling met Jenny Arean ‘Gedeelde Smart’ nog altijd in de pijplijn. Maar die hebben we sowieso een heel jaar moeten verplaatsen, dus die gaat niet eerder dan oktober 2021 van start.
Om in de tussentijd tóch iets van me te laten horen, heb ik een nieuw liedje online gezet, namelijk ‘Let op haar’. Het is uit de pré-coronatijd, het zat in mijn laatste show ‘Eh…’, die in maart zo abrupt moest worden afgebroken.
Ik schreef het toen mijn dochter (dezelfde die dus weer tijdelijk hier woont en destijds twintig was) een half jaar in Madrid zat. Als moeder kun je dan totaal verlamd thuis zitten en denken: als dat maar allemaal goed gaat. En je hoopt dan dat er af en toe iemand een beetje naar je kind omkijkt.
Het nummer staat inmiddels op alle bekende online-muziek-streamingdiensten, maar hierbij de link naar Spotify.
Zo, dan weten jullie een beetje hoe de zaken en tevens de gemoedstoestand bij Kaandorp ervoor staan.
Ik zou zeggen: hou jullie taai allemaal, op een dag gaat de zon weer schijnen.
Liefs,
